اخلاقِ ناصری و فنِّ رعیت‌پروری !
اخلاق ناصری [نوشته‌ی خواجه نصیرالدین طوسی] در سه مقاله تنظیم شده است . فصل پنجم از مقاله‌ی سوم آن "در سیاست خدم و آداب اتباع ملوک" نگاشته شده ، جالب است که در این بخش خواجه نصیر بارها به سخنان ابن‌مقفع (۷۵۹ م) و نوشته‌های اخلاقی و سیاسی او ، به‌ویژه کتاب‌های آداب - ادب‌اصغیر و ادب‌الکبیر - او استناد می‌جوید . ابن‌مقفع مترجم کلیله و دمنه ، خداینامه و سیرالملوک یا سیرت ملوک فرس و دیگر کتاب‌ها است که همه بر پایه‌ی روابط اضطراری هیأت حاکمه و طبقات مردم ایران پیش از اسلام تدوین یافته است ، و همه با یک هدف :
آموزش تمکین بی چون و چرا ، در جهان روابط اضطراری ، تزریق همسان‌سازی با استبداد ، اعانت به ظالم و پرهیز از درگیری با خودکامه‌گان .
[...]
جلوگیری از رشد عزت‌نفس ، ممانعت از ریشه‌گیری مناعت طبع ، فراداشت سد در راه شکوفایی استقلال شخصیت .
تشویق چاپلوسی ، بله‌قربان بله‌قربان گفتن پروری ، پرورش گله‌ای از بزهای اخوش ، تکثیر توده‌های برده‌صفت ، فراسازی آدمک‌هایی کلیشه‌ای ، مجسمه‌هایی کوکی ، تابع ، فاقد اراده ، رقصندگان به هر ساز ، آلات فعل ، و وسیله‌ی اجرای مقاصد ! ایجاد سیاهی‌لشکر از بازیگران نقش مردگان در صحنه‌ی زندگان ... زندگان دل‌مرده ، مردگان زنده‌نما و سایه‌های آدم‌ها !
وهمه ؟!
به بهانه‌ی مصلحت موقت بینوایان در ادامه‌ی یک زندگی ننگ‌بار ، و کامروایی جاوید زورمندان در شرایطی دلخواه به بهای تباهی همه‌چیز دیگران .
و پی‌آمد ؟!
رشد سرطانی انبوهی از دوزیستان ، شخصیت‌های دوپاره ، از هم شکافته ، وجدان‌های پریشان ، انسان‌های از خود بیگانه ، خودباخته ، دوگو ، دو رو ، حتی در زمره‌ی روشن‌اندیش‌ترین روشنفکران !
خطِ سوم _درباره‌ی شخصیت ، سخنان و اندیشه‌ی شمس تبریزی ( ناصرالدین صاحب زمانی )
