عصرِ فاقد تاریخ !

در دورانی که زندگی بر زمین غنی بود ، هیچکس توجه خاصی به مردان شایسته نداشت ، و یا توانمند را از دیگران جدا نمی‌کرد . حاکمان به‌سادگی تنها بالاترین شاخه‌های درخت بودند و مردم به‌سانِ آهوان در جنگل ؛
آنان درست و امین بودند بی‌آنکه بیاندیشند وظیفه‌شان این است ، عاشق هم بودند بی‌آنکه بدانند این عشق به یکدیگر است ، کسی را فریب نمی‌دادند ولی هنوز نمی‌دانستند که این معتمد بودن است ، قابل اطمینان بودند و نمی‌دانستند که این ایمانِ درست است .
به‌راحتی با هم زیستند ، گرفتند و بخشیدند بی‌آنکه بدانند سخاوتمندند .
بدین‌دلیل کردارشان ثبت نشد و تاریخی نساختند .
این کتاب بی‌فایده است ؛ آموزه‌های جوانگ‌زه ( توماس مرتون )