رئالیسم جادویی

یکی از مهمترین وظایفی که بعد از استقلال ، برعهده‌ی روشنفکران آمریکای لاتین نهاده شد ابداع گذشته بود . سال‌های سلطه‌ی استعمار را چگونه می‌شد به حکایتی درباره‌ی خاستگاه ملت تبدیل کرد . در این میان هیچکس بهتر از ریکاردو پالما بنیانگذار و رئیس دیرپای کتابخانه‌ی ملی پرو (یعنی همان مقامی که بورخس بعدها در آرژانتین به‌دست آورد) قادر به ساختن گذشته نبود . شگرد پالما تمرکز بر جنبه‌های جذاب و دلپذیر دوران استعمار بود ، به‌همان شیوه که نویسندگان فعال در 'طرح‌های رنگین محلی' توصیفاتی خوش آب و رنگ درباره‌ی بخش‌هایی از واقعیت آمریکای لاتین می‌نوشتند . این راهی بود برای زدودن بسیاری عناصر نامطلوب از آن جامعه‌ی اقتدارطلب و لایه‌لایه . همچنین شیوه‌ای بود برای نشان دادن ، و حتی شادمان شدن از برخی امکانات بازداشته‌ی آمریکای لاتین در طول تاریخ ، که سبب شده بود این منطقه در برابر مدرنیزاسیون مقاومت کند یا از آن بی‌خبر بماند . کتاب مشهور پالما Tradiciones peruanas در طرح‌های دلنشین خود ، ایمان مذهبی و نیز ساده‌دلی مردم عادی را تصویر می‌کند ؛ یعنی اعتقاد قرون‌وسطایی به معجزاتی که درواقع نطفه‌ی روندِ جدیدِ داستان‌نویسی آمریکای لاتین ، یعنی 'رئالیسم جادویی' بود .
[...]
دو گرایش ناسازگار در نخستین دهه‌ی قرن بیستم در داستان کوتاه مدرن پدید آمد . از این‌دو ، یکی به تجربه‌ورزی در قالب (فُرم) توجه داشت که در نهایت به حرکتی پیشرو (آوانگارد) انجامید . دیگری با جنبش سیاسی پیوند بست و به‌صورت تداوم رئالیسم قرن نوزده ، بخشی از داستان منطقه‌ای (Regionalist) شد . برخورد این دو گرایش با هم در آمریکای اسپانیایی‌زبان ، گرایشی را پدید آورد که به "رئالیسم جادویی" شهرت یافت ؛ اما از پیامدهای دیگر این برخورد به‌تصویر درآمدن "واقعیت شگفت‌انگیز" آمریکا نیز بود . در تمام این نوشته‌ها خواننده هنوز می‌توانست ، در معنایی وسیع ، آن دوگانگی میان تمدن و توحش ، شهر و روستا ، نواحی ساحلی و جنگل (در یک کلام همزیستی پرالتهاب مدرن و ماقبل مدرن در آمریکای لاتین) را مشاهده کند .
داستان‌های کوتاهِ آمریکای لاتین ( گردآوری : روبرتو گونسالس اچه‌وریا )