دستگاه تبلیغاتی نازی‌ها

[در سیستمِ آلمان هیتلری] وظیفه‌ی نخبگان حاکم بود که تصمیمات را رأساً بگیرند ، سپس از طریق تبلیغات به توده‌ها اطلاع دهند که این تصمیماتِ خردمندانه [!!] اتخاذ شده است ؛ توده‌ها در مقابل ، وظیفه‌ای جز دنباله‌روی نداشتند . توده‌ها چه نقشی را بهتر از این می‌توانند برعهده گیرند ؟ مگر نه این است که توده‌ها نادان‌اند و توان اندیشیدن ندارند ؟ ما این الگو درباره‌ی نقش اقناع در جامعه را قبلاً دیده‌ایم . ارسطو دلیل می‌آورد که برای تعلیم کسانی که به‌طور کامل نمی‌توانند استدلال کنند ، بهترین شیوه اقناع آنان است . تبلیغات وسیله‌ای برای انتقال 'حقیقت' به افراد نادان است .
گرچه این الگوی اقناع ممکن است کم و بیش مُعَرف هر جامعه‌ای در یک مقطع زمانی خاص باشد ، اما نمی‌توان آن‌را یک نتیجه‌ی گریزناپذیر تلقی کرد . سوفسطایی یونانی ، پروتاگوراس ، برای اقناع نقش دیگری قائل بود . او معتقد بود که در جریان مباحثه‌ی محاسن و معایب ، هر اقدام عملی را می‌توان روشن‌تر کرد . بنیانگذاران اولیه‌ی دولت ایالات متحده به‌درستی تشخیص داده بودند که هیچ‌طرفی نمی‌تواند به‌تنهایی همه‌ی حقیقت را در انحصار خود داشته باشد ؛ جامعه از منافع رقیب تشکیل شده است . تدوین قانون اساسی ایالات متحده و ایجاد نظام 'نظارت و موازنه' اقدامی بود در جهت جلوگیری از کسب سلطه‌ی مطلق از سوی هر گروهی و فراهم کردن امکان تبادل نظر و حل و فصل اختلافات .
با این همه ، خطرناک‌ترین جنبه‌ی تبلیغات نازی این مفروض است که حقیقتی مطلق وجود دارد و نخبگان حاکم از موهبت دانستن آن حقیقت برخوردارند .
عصر تبلیغات ( آنتونی پراتکانیس و الیوت آرونسون )