پروپاگاندا

واژه‌ی تبلیغات (پروپاگاندا) منشاء نسبتاً متأخری دارد . اولین استفاده‌ی ثبت شده‌ی آن به‌سال ۱۶۲۲ م. هنگامی که پاپ گریگوری پانزدهم 'مجمع مقدس تبلیغ ایمان' (Sacra Congregatio de Propaganda Fide) را تأسیس کرد بازمی‌گردد . در آن‌زمان کلیسای کاتولیک روم درگیر جنگ‌های مذهبی اغلب ناموفقی ، به‌منظور هماهنگی تلاش‌ها جهت پذیرش "داوطلبانه"ی دکترین کلیسا توسط مردم ، تبلیغات پاپی را بنیان نهاد . از این‌روی کلمه‌ی تبلیغات در کشورهای پروتستان بارِ معنایی منفی یافت ، ولی در مناطق کاتولیک مفهوم ضمنی مثبت داشت نظیر آموزش با موعظه .
واژه‌ی تبلیغات تا اوایل قرن بیستم استفاده‌ی گسترده‌ای نداشت ، اما از آن‌هنگام که برای تشریح تاکتیک‌های اقناع در جنگ جهانی اول و پس از آن توسط رژیم‌های توتالیتر به‌کار رفت ، مورد استفاده قرار گرفت . پروپاگاندا در ابتدا نشر عقاید و افکار تعصب‌آمیز اغلب از طریق دروغ و فریبکاری معنا شد . هرچند با تشریح بیشترِ موضوع توسط پژوهشگران ، بسیاری از آنان دریافتند که پروپاگاندا در تملک انحصاری رژیم‌های خبیث و توتالیتر نبوده و اغلب حاکی از چیزی بیش از فریبکاری هوشمندانه است . معنای کلمه‌ی پروپاگاندا امروزه به تلقین یا نفوذجمعی از طریق دستکاری نمادها و روانشناسی فرد ، تکامل یافته است . پروپاگاندا انتقالِ نقطه‌نظری با هدف نهایی پذیرشِ "داوطلبانه‌"ی دریافت‌کننده است ، طوریکه شخص آن‌نظر را از آنِ خویش تلقی کند .
[البته] هر اقناع کردنی پروپاگاندا نیست . تئوری‌های کلاسیکِ 'علم بلاغت' در یونان و روم باستان (که بنیان‌گذاران دولت‌های اروپای غربی و آمریکا تشنه‌ی مطالعه‌ی آن بودند) به گفت و شنودی که مسأله‌ی پیش‌رو را روشن سازد ارج می‌نهادند . گفت و گو برای اقناع می‌توانست به‌شکل مباحثه ، مناظره ، مذاکره یا صحبتی با ادله‌ی مناسب ، له یا علیه یک پیشنهاد مشخص باشد . نتیجه‌ی نهایی آموزشِ شنوندگان و سخنرانان بود .
عصر تبلیغات ( آنتونی پراتکانیس و الیوت آرونسون )