پندنامه ی اُشنَردانا

شاگردی از اشنردانا درخواست می کند که برایش هزار سخن حکیمانه بگوید و این سرآغازی شایسته است تا انبوه جملات و عبارات اندرزگونه ای که از پس سده های گذشته ، دستاورد رنجها و سختیها و شادکامی های زیستن برای نیاکان ما بوده است ، از زبان اشنر فرزانه جاری و بر گوش جان ما مترنّم گردد . سخنانی در ستایش خرد ، دانش ، دهش ، کنش نیک ، فروتنی ، خرسندی ، کوشش ، آشتی و دوستی ، کرفه (ثواب) ، میانه روی (اعتدال) ، چاره اندیشی (تدبیر) ، پارسایی و توبه کردن از گناه ، و نیز کلامی که در نکوهش نادانی ، آز ، خشم وَرَن (شهوت) ، خودخواهی ، میخوارگی ، افسوس گری (تمسخر کردن دیگران) ، فریب و دراییدن (سخن بیهوده گفتن) .
هرچند که شماره ی پرسش و پاسخ ها به هزار نمی رسد ، با اینهمه ارزش کِیفی این گفتگو به اندازه ایست که پس از گذشت چندین سده ، این گفتار در شعر شاعرانی چون فردوسی ، اسدی طوسی ، سعدی و هزاران شاعر دیگر باز آورده شده است .
همچنین پندنامه هایی که پس از اسلام به دست توانای نویسندگان ایرانی چون خواجه نظام الملک ، قابوس ابن وشمگیر و مازیار ابن رستم و بسیاری دیگر از نویسندگان نگاشته شده همواره از این سخنان نغز بهره گرفته اند .
مجموعه مقالات اولین گردهمایی زبان ، کتیبه و متون کهن ( جمعی از متخصصین و پژوهشگران )