رسانه

اگر در یکجا ، هم اکنون بیشعوری به حد شیوع و اپیدمی رسیده باشد ، آن رسانه است . در حقیقت رسانه یک مدل کامل از بیشعوری تام و تمام است ، چرا که :

• رسانه متکبر و خودستاست ؛ خیلی دوست دارد که خود را « رکن چهارم دموکراسی » عنوان کند و به اندازه ی دین و دولت قدر و اهمیت داشته باشد . در کشور ما رسانه ها تما رفتارهای ضد اجتماعی خود را با آزادی مطبوعات توجیه می کنند اما به مسئولیت و تعهدی که این آزادی موجب آن می شود توجه چندانی ندارند ...
• رسانه شهوت قدرت دارد ؛ اما چون قدرت واقعی ندارد بردن آبرو و اعتبار آدمهایی که به طور حسادت برانگیزی قدرت و اعتبار دارند ، برایش در حکم تسویه حساب و نوعی نمایش قدرت محسوب می شود ، همین امر رسانه ها را به سمت عقده گشایی سوق می دهد ...
• رسانه سطحی است ؛ در رسانه هیچ ماجرایی آنقدر پیچیده نیست که در ده ثانیه قابل بیان نباشد یا نتوان در سیصد کلمه سر و ته آنرا هم آورد . رسانه ها هنوز آنقدر احساس وظیفه و تعهد ندارند که گهگاهی به مخاطبانشان یادآوری کنند ، چیزهایی که اینطور سیاه و سفید گزارش می شوند همگی خاکستری اند ...
• رسانه بی رحم است ؛ خبرنگارها عاشق یافتن کشمکش و درگیری در هر ماجرایی هستند ...
• نظرها را از واقعیت ها مهمتر می شمارند ...
• سعی در جهت دهی به افکار عامه دارند ...
• رسانه ذاتا ویرانگر است ؛ کار آنها نابودی شخصیت های مشهور است ، گاهی اوقات خراب کردن یک شخصیت از عهده ی یک خبرنگار به تنهایی برمی آید و گاهی هم باید چند نفری همدستی کنند تا یک شخصیت بزرگ را نابود کنند ...

بنابراین ما نمی توانیم به رسانه ها برای فاش یا معالجه کردن این اپیدمی ( بیشعوری ) چشم امید داشته باشیم ، آنها خودشان عین بیماری اند ! برای مبارزه با این معضل ، باید خودمان فکری به حال خودمان بکنیم و رسانه ها را هم مجبور کنیم با مسئولیت پذیری بیشتری رفتار کنند .
تمرین : تسلط بر روی رسانه را تمرین کنید . هر وقت که از رادیو یا تلوزیون اخبار بیشعورانه ( مهمل ) شنیدید یا دیدید ، خاموشش کنید و به جای آن یک کتاب خوب بخوانید .

بیشعوری ( خاویر کرمنت )