تأثیر انسان بر طبیعت

علم البته بخشی از نسخه‌ی اصلی کتاب من بود و آن هم نه مهمترین بخش آن . آنچه بیشتر برای من اهمیت داشت ، استنتاجی بود که من از علم به‌عمل آوردم ؛ اینکه برای اولین‌بار انسان‌ها آنقدر زیاد شده‌اند که همه‌ی چیزهای اطراف ما را دگرگون کرده‌اند . ما به طبیعت به‌عنوان یک نیروی مستقل پایان داده‌ایم . علایق ، عادات و آمال ما اکنون در هر مترمکعب هوا و در هر مقدار افزایشِ درجه در دماسنج قابل تشخیص است .

البته این مسأله در عمل نتایج گرمای جهانی را بدتر نمی‌کند . اگر دمای هوا به دلایل کاملاً طبیعی بالا رفته باشد ، ما در موقعیت بدی قرار خواهیم گرفت ، اما برای من این لحظه‌ی تاریخی متفاوت با دیگر اوقات است ؛ حتی مفاهیم فلسفه‌ی ما ، مذهب ما و احساس ما از خودمان با گذشته متفاوت است . ما دیگر نمی‌توانیم خودمان را به‌عنوان گونه‌هایی تحت‌تأثیر نیروهای برتر بدانیم . اکنون ما همان نیروهای برتر هستیم . طوفان‌های شدید ، رعد و برق‌ها و تورنادوها دیگر کار خدا نیست ، بلکه کار انسان است . مقصود من از "پایان طبیعت" همین است .

[...]

ناگوارترین بخش فرایند گرمای جهانی "حلقه‌های بازخورد" است ؛ یعنی هرچقدر شما دمای هوا را افزایش دهید ، باعث تغییراتی می‌شود که مجدداً دمای هوا را افزایش خواهد داد . اگر شما به‌عنوان مثال در قطب شمال گرما تولید کنید ، این امر باعث ذوب شدن یخ توندرا می‌شود که مقدار عظیمی کربن در فضا پخش می کند و این به‌نوبه‌ی خود گرما را افزایش می‌دهد ، اما حلقه‌های بازخورد در دیگر حوزه‌ها نیز عمل می‌کنند . چند سال پس از نوشتن کتاب پایان طبیعت ، کتابی نوشتم تحت‌عنوان "عصر اطلاعات فراموش شده" . برای نوشتن این کتاب من هرچیزی را که از طریق بزرگ‌ترین سیستم تلوزیونی کابلی درخصوص کره‌ی زمین در یک روز با آن مواجه شدم ، تماشا کردم .[(؟)] دوهزار و چهارصد ساعت نوار ویدئویی ، یک تصویر کلی از عصر ما . اگر همه‌ی آن وراجی‌ها را بخواهم در یک پیام کوتاه خلاصه کنم ، این است :

"شما مرکز جهان هستید ، مهمترین نوع تمام مخلوقات"

برای طرفداران محیط‌زیست (چه برای آنها که تبلیغ می‌کنند و چه برای آنهایی که به عدالت اجتماعی علاقه‌مند هستند) هیچ ایده‌ای خطرناک‌تر از این نیست . نگاه ما نه‌تنها باید اینگونه باشد که ما بخشی از یک‌چیز بزرگ‌تر هستیم ، بلکه همچنین باید متوجه مطالبات آن نظم بزرگ‌تر هم باشیم . اگر مشکل زیست‌محیطی ما این است که ما خیلی بزرگ شده‌ایم ، پس ما باید یاد بگیریم که چگونه خودمان را کوچک‌تر کنیم و به خودمان کمتر مرکزیت بدهیم .

پایان طبیعت ( بیل مک کیبن )