ارنست ویل خلاف خیر و صلاح خودش هیچگاه نقشه های زیرکانه ی مخفی در سر نمى پروراند . ویل در مقالاتش مسائل حساس ملی را مطرح می کرد ولی از دیدگاه سیاسی همیشه از قضیه پرت بود و هر دو حزب را عصبی می کرد . یکبار مقاله ای نوشته بود و پیشنهاد کرده بود که : تمام نژادهای مدیترانه ، منجمله ایتالیایی ها ، اسپانیولی ها و یونانی ها اگر سیاه پوست طبقه بندی نمی شوند اقلا پررنگ بحساب آیند ! به سیاه پوستان هم پیشنهاد کرده بود که خود را رنگی خطاب کنند نه سیاه ! چراکه سیاه در ادبیات بار منفی داشت ، مثل جهنم سیاه ، افکار سیاه و ...
در مورد اختلاف طبقاتی نوشته بود که آدمهای متمکن چاره ای ندارند جز اینکه بیرحم ، سنگدل و دائم در حالت تدافعی باشند ، فقرا هم محکوم هستند که بسوی زندگی تبه کارانه سوق داده شوند ، چون دائما مواجه با قوانینی می شوند که پولدارها برای حفظ ثروت و موقعیت خودشان وضع کرده اند . در مورد تأمین اجتماعی معتقد بود : صرفا رشوه ای است که ثروتمندان می پردازند تا فقرا شورش و انقلاب نکنند . مذهب را هم اعتقاد داشت مثل داروی مسکن باید تزریق کرد !
متأسفانه هیچکس نمی دانست که او جدی می نویسد یا شوخی می کند ، در نتیجه همه به یکسان از او بدشان می آمد . لکن هیچ یک از این سبکسری هایش در کتاب هایش به چشم نمی خورد ، لذا مطالعه ی آثارش هیچ وجه تشابهی با شخصیت و واقعیت وجود ارنست ویل نداشت ...
آخرین پدرخوانده ( ماریو پوزو )
در مورد اختلاف طبقاتی نوشته بود که آدمهای متمکن چاره ای ندارند جز اینکه بیرحم ، سنگدل و دائم در حالت تدافعی باشند ، فقرا هم محکوم هستند که بسوی زندگی تبه کارانه سوق داده شوند ، چون دائما مواجه با قوانینی می شوند که پولدارها برای حفظ ثروت و موقعیت خودشان وضع کرده اند . در مورد تأمین اجتماعی معتقد بود : صرفا رشوه ای است که ثروتمندان می پردازند تا فقرا شورش و انقلاب نکنند . مذهب را هم اعتقاد داشت مثل داروی مسکن باید تزریق کرد !
متأسفانه هیچکس نمی دانست که او جدی می نویسد یا شوخی می کند ، در نتیجه همه به یکسان از او بدشان می آمد . لکن هیچ یک از این سبکسری هایش در کتاب هایش به چشم نمی خورد ، لذا مطالعه ی آثارش هیچ وجه تشابهی با شخصیت و واقعیت وجود ارنست ویل نداشت ...
آخرین پدرخوانده ( ماریو پوزو )
