مدل تعادل‌عمومی

برای بیش از صدسال ، آنچه مدل تعادل عمومی یا مدل والراسی نامیده می‌شود بر جریان غالب اقتصاد نظری حاکم بوده است ، مدلی که نام خود را از ریاضیدان و اقتصاددان فرانسوی لئون وارلاس گرفت که برای نخستین‌بار آن را در سال ۱۸۷۴ ارائه کرد . او نظام اقتصادی را به‌عنوان یک تعادل توصیف کرد (نظیر تعادل نیوتنی در فیزیک) با قیمت‌ها و مقادیری که از طریق موازنه‌ی عرضه و تقاضا تعیین می‌شدند . استفاده از این مدل برای برآورد کارایی اقتصاد بازار ، یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای علم اقتصاد مدرن بود . در همان سالی که آمریکا استقلال خود را اعلام کرد ، آدام اسمیت رساله‌ی مشهور خود با عنوان 'ثروت ملل' را منتشر کرد که در آن استدلال کرد پیگیری منافع شخصی به رفاه عمومی جامعه منتهی می‌شود . صد و هفتاد و پنج سال بعد ، کِنِث آرو و جرارد دبرو با استفاده از مدل والراسی ، آنچه برای درست بودن ادعای اسمیت لازم بود را توضیح دادند . این نظام اقتصادی تنها در شرایط بسیار محدود کارا بود ، کارا از این منظر که امکان بهبود وضعیت هیچ فردی بدون بدتر شدن وضعیت یک فرد دیگر وجود نداشت . تنها رقابتی بودن بازارها کافی نبود : باید مجموعه‌ی کاملی از بازارهای بیمه (که از طریق آنها می‌توانستید در برابر هر ریسک قابل تصوری بیمه بخرید) وجود داشته باشد ، بازارهای سرمایه باید کامل باشند (می‌توانستید در نرخ‌های بهر‌ه‌ی رقابتی که بر اساس میزان ریسک تعدیل شده‌اند ، به هر اندازه و برای هر مدت که می‌خواهید استقراض کنید) و امکان وجود هیچ پیامد خارجی یا کالای عمومی وجود ندارد . کاملاً طبیعی است که شرایطی که به‌موجب آنها بازارها در تولید نتایج کارا با شکست روبرو می‌شدند ، شکست‌های سازوکار بازار نامیده می‌شدند .
همانطور که در علم رخ می‌دهد ، کار آنها الهام‌بخش تحقیقات بسیار گسترده‌ای شد . شرایطی که تحت آن ، آنها کارا بودن اقتصاد را نشان داده بودند چنان محدود بود که اساساً درستی این دیدگاه که بازارها کارا هستند را زیر سؤال می‌برد . برخی از شکست‌های مهم ، تنها به دخالت محدود دولت نیاز داشت . بله ، بازار به‌خودی‌خود باعث یک پیامد خارجی مانند آلودگی بیش از حد می‌شد ، اما دولت می‌توانست آلودگی را محدود کند یا از بنگاه‌ها در مقابل انتشار آلودگی هزینه دریافت کند .
سقوط آزاد ( جوزف ای. استیگلیتز )