مزیت رقابتی

آمریکا اندیشه‌ی جهانی‌سازی و رقابت جهانی را تبلیغ کرده بود . اقتصاد مقدماتی می‌گفت که معنی این اندیشه چیست : ایالات‌متحده باید در مزیت رقابتی خود ، در حوزه‌هایی که قدرت نسبی آن را منعکس می‌کرد ، تخصص پیدا می‌کرد . چین در بسیاری از حوزه‌ها ایالات‌متحده را از گردونه‌ی رقابت خارج کرده است ، نه فقط به‌خاطر دست‌مزدهای پایینِ کارگران غیرماهر خود (کشورهای زیادی هستند که دستمزدهای کارگران غیرماهر آنها حتی پایین‌تر است) چین ، پس‌انداز بالا ، نیروی کاری که شمار تحصیل‌کرده‌های آن به شکل فزاینده‌ای در حال افزایش است (طی سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۸ تعداد فارغ‌التحصیلان چینی در همه‌ی سطوح آموزش عالی تقریباً چهار برابر شده است ، درحالیکه ثبت‌نام کل دانشجویان پنج‌ برابر شده است) و سرمایه‌گذاری‌‌های گسترده در زیرساخت‌ها را با هزینه‌ی تولید پایین و سازمان‌دهی مدرنِ تدارکات و ملزومات ترکیب کرده تا تحویل مقادیر فراوانی از کالاهای فیزیکی که مصرف‌کنندگان آمریکایی خواستار آن هستند را ممکن سازد . اگرچه پذیرش آن برای بسیاری از آمریکایی‌ها دشوار است ، اما در بسیاری از حوزه‌ها ، ازجمله حوزه‌های کلیدی اقتصاد "قدیمی" مانند فولاد و خودروسازی ، کشور دیگر به‌لحاظ فنآوری پیشرو نیست ؛ کشور دیگر کاراترین تولیدکننده نیست ؛ و دیگر بهترین کالاها را تولید نمی‌کند . کشور دیگر در بسیاری از حوزه‌های تولید صنعتی مزیت رقابتی ندارد . امکان تغییر مزیت رقابتی یک کشور وجود دارد ؛ آنچه اهمیت دارد مزیت رقابتی پویا است . کشورهای شرق آسیا به این موضوع پی بردند . چهل‌سال قبل مزیت رقابتی کُره در تولید تراشه یا خودرو نبود ، در آن‌زمان مزیت کُره در تولید برنج بود . دولتِ این کشور تصمیم گرفت تا برای تغییر مزیت رقابتی خود و افزایش استانداردهای زندگی مردم خویش روی آموزش و فنآوری سرمایه‌گذاری کند . این کشور موفق شد و با این‌کار جامعه و اقتصاد خود را دگرگون کرد . تجربه‌ی کُره و سایر کشورهای موفق ، آموزه‌ها و پرسش‌هایی را درمورد آمریکا مطرح می‌کند : مزیت رقابتیِ پویای بلندمدت چه باید باشد و ما چه‌طور به آن دست می‌یابیم ؟
سقوط آزاد ( جوزف ای. استیگلیتز )