بیمه‌ی اجتماعی در آلمان

یکی از معیارهای شناخت جوامع فراصنعتی رشد رفاه عمومی در آنها است ، چون امروزه مردم دیگر نمی‌توانند به‌تنهایی بار هزینه‌ی زندگی خویش را به‌دوش کشند . پیش‌بینی مقرراتی که در این راه به‌یاری مردم رسد جزء ملاک‌های سنجش جامعه‌ها است . راه‌های کمک‌رسانی به مردم می‌تواند به طرق زیر باشد : کمک‌های هنگام بیکاری ، بیماری ، معلولیت و ازکار افتادگی ، سالمندی ، بیوه‌گی و از دست دادن منبع درآمد به هر دلیل . البته خود نخبگان هم می‌دانند که ناخشنودی همگانی : بزهکاری ، الکلیسم ، شایعه ، اعتصاب ، کم‌کاری و کارشکنی ، عوامل بروز یک انقلاب اجتماعی را درپی خواهد داشت که سرانجام ریشه‌ی خود آنها را هم خواهد خشکاند .
بیسمارک با شعار فراهم کردن بیمه‌ی اجتماعی پیشگام در پایه‌گذاری اینگونه بیمه بود که همچون موتوری است که هنوز هم کار می‌کند . این ویژگی تأمین اجتماعی هنوز ویژه‌ی آلمان باقی مانده است . حتی هیتلر هم که حس نژادپرستی و ملی‌گرایی و سرانجام بدبختی مردم آلمان را دامن می‌زد بر این باور بود که باید قبل از جنگ کَره‌ی خوراکی مردم و پیش از جنگ‌افزار ، رفاه آنان فراهم باشد . نگاهی به این ادعا ، که در برخی موارد شاید صادقانه هم نبوده باشد ، گویای روان‌شناسی حکومت‌های آلمان در زمینه‌ی رفاه همگانی است .
در آلمان غربی سیاست اجتماعی بر پایه‌ی 'اقتصاد بازار اجتماعی' قرار داشته است . این اقتصاد آمیزه‌ای است از بازار آزاد و حمایت از همگان در برابر آثار این بازار بر زندگی آنان . آلفرد مولر آرماک کارمند عالی‌رتبه‌ی دولت و پیش از او لودویک ارهارد وزیر اقتصاد که در دهه‌ی ۱۹۳۰ عضو همایش دانشگاه فریبرگ (محل تولد این دیدگاه) بود ، به‌بار نشستن این سامانه را "معجزه‌ای اقتصادی" نام داده‌اند . با این‌حال ریشه‌های این روانکاوی به پیش از این‌ها ، یعنی به سده‌ی نوزدهم و کلیسای کاتولیک تحت ریاست پاپ پیوس نهم و سنت‌های تعاونی در آن دوران بازمی‌گردد .
انقلاب سوم ( هارولد پرکینز )