آنها که برای لذت می نویسند

لذت متن یک ایدئولوژی را به ایدئولوژی دیگر ترجیح نمی‌دهد . اما این بی‌نزاکتی نه ناشی از آزادمنشی بل متأثر از انحراف است . متن و خوانش آن از هم گسیخته می شود . برطرف کننده‌ی این انشقاق یکپارچگی اخلاقی جامعه است ، که می‌خواهد فرآورده‌ی انسانی را یک‌دست ببیند . ما مثل مگسی که در اطراف اتاق وزوز کنان بچرخد متنی را با لذت می‌خوانیم : ناگهانی ، فریبا و با پیچ و تاب‌هایی مصمم : با عشقی آتشین اما بی‌حاصل . ایدئولوژی از متن و خوانش آن با اغماض می‌گذرد ، مانند آن سرخی کم‌رنگ که بر گونه باقی بماند ( گونه‌ی عاشق : بعضی لذت شهوانی را به این رنگ می‌بینند ) همه‌ی نویسنده‌هایی که برای لذت می‌نویسند دارای این سرخی ابلهانه‌اند ( بالزاک ، زولا ، فلوبر ، پروست . شاید فقط مالارمه باشد که بتواند رنگش را کنترل کند ) در لذت متن نیروهای متخاصم نه دیگرسرکوب بل در وضعیت شدن باقی می‌مانند . هیچ‌چیز نه کاملا خصمانه بلکه به‌صورت جمعی است .
پروست و من - رولان بارت ( تألیف و ترجمه : احمد اخوت )